Niedźwiedź himalajski (Ursus thibetanus) jest znacznie większy niż niedźwiedź malajski, dorosły samiec może ważyć nawet 200 kg. Również zamieszkuje Azję, ale na terenach górzystych i zdecydowanie chłodniejszych niż niedźwiedź malajski. Zasięgiem występowania obejmuje Afganistan, Pakistan, pogórze Himalajów, południowe Chiny, Rosję Dalekowschodnią, Koreę Północną, Tajwan, Japonię, oraz na południu Laos i Wietnam. Wyglądem są zbliżone do niedźwiedzi brunatnych, są jednak od nich ciemniejsze i mają charakterystyczny biały półksiężyc na piersiach (stąd ich angielska nazwa: moon bear). Zarówno samce jak i samice mają w okolicy głowy dłuższą sierść, przypominającą grzywę.

Największym zagrożeniem jest dla nich wycinka lasów połączona z kłusownictwem oraz tzw. tradycyjna medycyna chińska. To ten gatunek niedźwiedzia jest najczęściej utrzymywany na fermach żółci, gdzie pozyskuje się od nich żółć. Nazwa ferma nie oznacza, że niedźwiedzie są na nich hodowane. Przeciwnie, trafiają tam niedźwiedzie złapane w środowisku naturalnym. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) sklasyfikowała niedźwiedzie himalajskie jako gatunek narażony na wyginięcie (Vulnerable).

Najbardziej drastycznym przykładem wykorzystania niedźwiedzi dla zabobonów tzw. tradycyjnej medycyny chińskiej są fermy niedźwiedzie, na których pozyskuje się od nich ich żółć. Niedźwiedzie latami, a często swoje całe życie, spędzają w klatkach niewiele większych od nich samych. Na stałe tkwiący w ich ciele metalowy trokar, umożliwiający pobieranie żółci, powoduje ciągły ból i niekończące się infekcje. Szacuje się, że na farmach niedźwiedzi żyje ponad 12,000 tych zwierząt.