Niedźwiedź malajski (Helarctos malayanus)

jest najmniejszym gatunkiem niedźwiedzia na świecie, dorosłe osobniki mogą ważyć zaledwie 25 kg (wyjątkowo 65 kg). Są również jednym z najmniej poznanych gatunków. Żyją w lasach deszczowych Azji, od wschodnich Himalajów przez Tajlandię, Laos, Wietnam, po prowincję Syczuan w Chinach oraz na południe przez Kambodżę po Malezję, Sumatrę i Borneo. Ich cechą charakterystyczną jest jasnopomarańczowa sierść na piersiach, układająca się w kształt słońca, czemu zawdzięczają swoją angielską nazwę: sun bear. Sierść mają bardzo krótką, ponieważ żyją w gorącym klimacie.

Są wszystkożerne, dużą rolę w ich diecie odgrywają owoce, których nasiona rozsiewają poprzez odchody w lesie, miód, owady, w tym termity i larwy pszczół. Rzadko polują na ptaki i mniejsze ssaki. Aby zdobyć swoje główne pożywienie: owoce i miód potrafią bardzo wysoko się wspinać po drzewach. Pomagają im w tym długie i silne pazury. Niedźwiedzie malajskie mają niezwykle długi język (do 25 cm!), który pomaga im w zdobywaniu miodu i owadów.

Największym zagrożeniem jest dla nich kłusownictwo, utrzymywanie (zwłaszcza młodych) jako zwierzęta domowe, tzw. tradycyjna medycyna chińska oraz utrata siedlisk. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) sklasyfikowała niedźwiedzie malajskie jako gatunek narażony na wyginięcie (Vulnerable).

Najbardziej drastycznym przykładem wykorzystania niedźwiedzi dla zabobonów tzw. tradycyjnej medycyny chińskiej są fermy niedźwiedzie, na których pozyskuje się od nich ich żółć. Niedźwiedzie latami, a często swoje całe życie, spędzają w klatkach niewiele większych od nich samych. Na stałe tkwiący w ich ciele metalowy trokar, umożliwiający pobieranie żółci, powoduje ciągły ból i niekończące się infekcje. Szacuje się, że na farmach niedźwiedzi żyje ponad 12 000 tych zwierząt.